கண்ணீர் பூக்கள்

காத்திருக்க நேரமில்லையோ

பாவங்கள் நான்

செய்திருந்தால் என்னை

பாடாய் படுத்தியிருக்கலாம்.

பார்த்து பார்த்து

வளர்த்த தாயை

சேயிடம் கொஞ்ச நாள்

வாழவிட்டிருக்கலாம்

நேரம் வீற்றுருப்பதோ

திருமணக்கோலம்

வேர்

ஆணீவேராய்

நீயிருந்தாய்  ஆழ

புதைந்து  அனைத்தையும்

சுமந்தாய்

விழதுகள் வளர

உன் பாரங்கள்

தளர தவம்

கிடந்தாய்

விழுதுகள் மண்ணை

துளைத்தது உன்

கவலைகள் கொஞ்சம்

இலைத்தது

உன் மனம்

சற்று அமைதியை

நினைத்தது அதற்க்குள்

கல்லாய் நிற்க்கும்

அந்த கருணையில்லாதவன்

மரண ஓலையை  மடித்து

புயலாய் வீசியதால்

புழுதியில் சாய்ந்தாயோ . . .

மனதின் கதை

கனவுக்கு தாய்

தந்தை கிடையாது

அது கண்களில்

வாழ்கிறது

எனக்கும் தாய்

தந்தை கிடையாது

ஏக்கங்கள் தேங்கும்

பொழுது

கண்களுக்கு தாகங்கள்

எடுக்குது தாகத்தை

தணிக்கிறேன் மனசுக்குள்

சோகத்தை தினிக்கிறேன்.

சமர்ப்பணம்

உறக்கத்தை மீண்டுவந்து

பல் தேய்க்கா

காபி குடித்தால்

அந்த உறிஞ்சசூட்டில்

உன் நினைவு

உணவை எடுத்து

உதட்டில் வைத்தேன்

அதில் ஊறியருசியில்

உன் நினைவு

பேருந்தில் பயணம்செய்ய

ஜன்னலோர கம்பியில்

தலைச்சற்று சாய்த்தால்

சிவந்த விழியில் வழிந்த நீராய்

உன் நினைவு

உழைப்பால் வென்ற

ஊதியத்தை உரசிப்பார்த்தேன்

விழுந்த வியர்வைதுளியில்

உன் நினைவு

இப்படி உன்நினைவு

மட்டும் மனதில்

நீங்கா இருக்கே

ஒருவேளை உயிரோடு

நீ இருந்திருந்தால்

உன்நினைவுகள்  என்னுல்

கொஞ்சம் ஒளிந்திருக்குமோ.